برای استفاده از گچ در ساختمان ابتدا باید این ماده را با آب مخلوط نمود بدین نحو که گچ ساختمانی را در ظرفی ریخته و به آن آب اضافه می کنیم. نسبت گچ به آبی که مورد استفاده قرار می گیرد باید متناسب باشد. وقتی گچ گیرش اولیه خود را بدست آورد آن را به کمک ماله روی سطح مورد نظر می توان اجرا نمود. حرکت ماله باید به صورت مورب نسبت به دیوار باشد زیرا تنها خط کناری ماله می تواند سطحی صاف و یکدست ایجاد نماید. با اجرای این روش ضخامت سطح را به اندازه مورد نظر می توان رساند. برای سفیدکاری ساختمان و پوشش روی گچ و خاک اغلب از ترکیب گچ و آب استفاده می شود زیرا سطحی سفید رنگ ایجاد می کند اما برای تولید ملات گچ خاک رس را با آب ترکیب می نمایند. گچ و خاک برای تولید این ملات به میزان مساوی استفاده می شوند اما بر اساس زودگیر یا تندگیر بودن می توان خاک رس را کمتر یا بیشتر به کار برد.
گچ وقتی با آب ترکیب می شود گرما ایجاد می کند. این گرما ۲۰ درجه گرم تر از محیط مورد نظر است، از این رو ملات گچ را می توان در دماهای پایین نیز استفاده نمود. زودگیر بودن گچ باعث شده ملات آن را فقط به اندازه مصرف تهیه نمایند. زیرا قبل از اتمام کار و سفید کردن کل دیوار خشک و سخت می شود. گچ در صورت گیرش افزایش حجم پیدا می کند و با پر کردن سوراخ ها و منافذ، سطحی یکدست ایجاد می نماید. همانطور که گفته شد گچ متریالی زودگیر است اما برای کندگیر کردن آن می توان میزان آب را زیادتر کرد و ملات ایجاد شده را ورز داد. ملات حاصل از این روش را گچ کشته می نامند. گچ کشته اصولاٌ برای سفیدکاری دیوارها استفاده می شود. ملات گچ کشته قبل از خشک شدن خاصیت الاستیسیته خود را از دست نمی دهد. زودگیر بودن و افزایش حجم از جمله ویژگی های بارز گچ هستند که این ماده را به متریالی پر مصرف در صنعت ساختمان سازی تبدیل نموده اند.